Ik ben opgeleid als psycholoog, onderwijswetenschapper, bedrijfskundige en werk als onderzoeker aan de vraag waarom er in deze tijd zoveel kinderen zijn die jeugdhulp nodig hebben. Deze achtergrond zet ik in om de praktijk te veranderen. Zodat er minder kinderen opgroeien met het idee dat ze ziek zijn of afwijken van onze norm. Ik ben gepromoveerd in de ontwikkelingspsychologie en mijn onderzoek voer ik uit vanuit mijn rol als associate lector bij de hogeschool Windesheim. Ik werk in de wetenschap en in de praktijk, die combinatie is voor mij belangrijk.
Tijdens deze lezing denken we samen na over goed onderwijs in deze tijd. Wat betekent het eigenlijk om in deze tijd te streven naar inclusief onderwijs? Hoe kun je eigenlijk tegen het thema van inclusie aankijken? Wie of wat bepaalt eigenlijk wat goed onderwijs is? In deze lezing gaan we daarmee aan de slag. We hebben het over de pedagogische relatie, we hebben het over ‘van ouderbetrokkenheid naar ouderverbondenheid’ en dus hebben we het gewoon over goed onderwijs.
In die lezing ga ik in op de vraag welke gevolgen het heeft voor het onderwijs dat 1 op de 6 leerlingen een vorm van jeugdhulp krijgt. Wat betekent dat voor het vak van leraar en hoe zorgen we ervoor dat de psychologisering en medicalisering niet ten koste gaat van het vak van docent? Onder de titel ‘weten we van gekkigheid nog wat normaal is?’ verken ik eerst de vraag wat een normaal kind is en hoe u eigenlijk bepaalt wat normaal is. Vervolgens doe ik een pleidooi voor een vorm van inclusief onderwijs waarin vooral het onderwijs centraal staat: leerlingen echt zien en binnen die relatie hoge verwachtingen. Te bereiken door te redeneren vanuit een sterke onderwijscontext.
Steeds meer kinderen krijgen een vorm van jeugdhulp, van 1 op 27 zo’n 20 jaar geleden naar steden waar het nu al 1 op de 5 is. Maar wat betekent dit voor het vak van leraar en mogelijk ook, de wens om te komen tot inclusiever onderwijs? In deze lezing verkennen we hoe u eigenlijk bepaalt wat een ‘normale’ leerling of een ‘normale’ opvoeding is. Misschien is het wel goed om te stoppen het kind steeds centraal te stellen. En inclusief onderwijs vooral weer te gaan zien als gewoon goed onderwijs.
